Hoc est non dividere, sed frangere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bork Duo Reges: constructio interrete. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Cur post Tarentum ad Archytam? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Omnia peccata paria dicitis.

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; At multis se probavit. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;